Kot domowy

Kot domowy (łac. Felis catus^[1][2], również Felis silvestris catus lub Felis (silvestris) domesticus) – udomowiony gatunek małego, mięsożernego ssaka z rzędu drapieżnych z rodziny kotowatych. Przez ludzi ceniony jako zwierzę domowe oraz z powodu jego zdolności do niszczenia szkodników. Koty zostały udomowione około 9500 lat temu^[3] i są obecnie najpopularniejszymi zwierzętami domowymi na świecie^[4]. Gatunek prawdopodobnie pochodzi od kota nubijskiego, przy czym w Europie krzyżował się ze żbikiem. 

Historia

Przodkiem kota domowego jest kot nubijski – według poglądów większości współczesnych naukowców różnice pomiędzy kotem domowym i nubijskim są tak niewielkie, że należą one do tego samego podgatunku. Istnieją rozbieżności w kwestii daty udomowienia kota. Większość źródeł sugeruje lata 4000 – 3700 p.n.e., a miejscem w którym miało do tego dojść była Nubia. Istnieją jednak dowody (grób kota z Cypru sprzed ok. 7500 r. p.n.e.), że domestykacja kota zaczęła się znacznie wcześniej i trwała kilka tysięcy lat, a jej miejscem był obszar Żyznego Półksiężyca. Już ok. 2000 r. p.n.e. kot był pospolicie hodowany w Egipcie. Wykorzystywany był do tępienia gryzoni zagrażających zapasom żywności osiadłych ludzi, do pozyskiwania futer, i mięsa (Boliwia, Chiny),Francja, jak również do celów naukowych. Był obiektem kultu w starożytnym Egipcie, gdzie wiązano go z boginią Bastet, a zwłoki kotów mumifikowano. Pożyteczny jako zwierzę tępiące szkodliwe gryzonie, może wyrządzać szkody wśród drobnych ptaków śpiewających. Wyhodowano wiele ras kota domowego, różniących się ubarwieniem, wielkością i długością włosów; współczesne wzorce niektórych starszych ras znacznie odbiegają od ich wcześniejszych cech (jak w przypadku kotów perskich czy syjamskich). Znaczna liczba kotów domowych żyje samodzielnie w miastach (w Polsce są to tzw. koty piwniczne lub dachowce).

Wiek kota

Dziesięciomiesięczna samica kota domowego

Koty żyjące na wolności dożywają średnio do 8 lat, natomiast koty trzymane w domu osiągają do 20 lat. Na długość życia wpływa szereg czynników, takich jak: płeć, styl życia, zwyczaje. Najdłużej żyjącym kotem według Księgi rekordów Guinnessa była kotka imieniemCreme Puff (1967–2005), która przeżyła 38 lat i 3 dni^[6].

Małe kocięta rozwijają się szybko. Stają się w pełni samodzielne w wieku od 10 do 12 tygodni i wtedy mogą trafić do nowych właścicieli. Gdy mają około 3 miesięcy kotka przestaje się nimi interesować i zmusza je do samodzielności. W wieku około 5 miesięcy kociaki wymieniają zęby na stałe. Dzieciństwo kończy się z uzyskaniem dojrzałości płciowej. W tym okresie może pojawić się pierwsza ruja, a kot zaczyna oznaczać swoje terytorium.

Wyraźne objawy starości pojawiają się zwykle po 10 roku życia: coraz częściej pojawia się kamień nazębny, osłabia się wzrok, słuch i węch, stają się powolne oraz słabe. Stare koty są bardzo wrażliwe na zmiany środowiskowe i stres.

Wiek kota w porównaniu z wiekiem człowieka
kot	człowiek	kot	człowiek	kot	człowiek	kot	człowiek
1 miesiąc	6 miesięcy	8 miesięcy	16 lat	7 lat	45 lat	14 lat	72 lata
2 miesiące	10 miesięcy	1 rok	18 lat	8 lat	50 lat	15 lat	74 lata
3 miesiące	2 lata	2 lata	25 lat	9 lat	55 lat	16 lat	76 lat
4 miesiące	5 lat	3 lata	30 lat	10 lat	60 lat	17 lat	78 lat
5 miesięcy	8 lat	4 lata	35 lat	11 lat	62 lata	18 lat	80 lat
6 miesięcy	14 lat	5 lat	40 lat	12 lat	65 lat	19 lat	82 lata
7 miesięcy	15 lat	6 lat	43 lata	13 lat	68 lat	20 lat	84 lata

Dane pochodzą z serwisu: http://pl.wikipedia.org